Barbara Leonowicz-Babiak – córka Jana Leonowicza ps. Burta, dowódcy oddziału partyzanckiego na Lubelszczyźnie. Urodziła się 2 lutego 1941 r. w Nowosiółkach koło Tomaszowa Lubelskiego.
Pani Barbara jest prawnuczką Powstańców Styczniowych zarówno ze strony matki, jak i ojca. Rodzina Leonowiczów od pokoleń wychowywana była w duchu patriotycznych wartości, co bezpośrednio przełożyło się na zaangażowanie całej rodziny w działania przeciwko okupantom podczas wojny. Ojciec pani Basi razem z Pułkiem Strzelców Konnych, w którym służył brał udział w Kampanii Wrześniowej. Został rany w bitwie pod Mokrą. Kiedy Sowiecie wkroczyli do Polski, uciekł ze szpitala, aby uniknąć rozstrzelania. Mama Pani Basii przeszła przeszkolenie do szpitala i przez czas wojny a także i później zajmowała się udzielaniem pomocy medycznej.
Pani Basia przeprowadzała się z mamą 17 razy. Kobiety zamieszkiwały w opuszczonych budynkach, albo u różnych gospodarzy niedaleko miejsca, gdzie przebywał Jan Leonowicz. Ojciec nauczył panią Basię poruszać się po lesie, „zawsze powtarzał, że nie ma dwóch takich samych drzew”. „Burta” miał wielkie wsparcie lokalnej ludności, co przekładało się na dostawy żywności, dzięki czemu zdecydowanie łatwiej było wyżywić oddział.
Po 1946 roku pani Basia razem z mamą były traktowane, jako pławik, który miał zmusić ojca do ujawnienia się. Pani Basia pamięta częste rewizje w domu, kiedy razem z mamą w środku nocy uciekały z domu w pole kukurydzy albo siano. Ojciec pani Basi wiedział, że zginie. Zawsze liczył kule w magazynku, ta ostatnia była przeznaczona dla niego. „Burta” zginął 9 lutego 1951 roku w zasadzce zorganizowanej przez UB. Został wydany przez swoją przyjaciółkę. Jego zwłoki przewieziono do Tomaszowa, gdzie przez dwa tygodnie wystawione były przed
Powiązane Pamiątki z tym słowem kluczowym:
